The raffle, the road trip and the Russians

Hallo allemaal,

De dag na mijn laatste bericht was het dan eindelijk zover. Ik werd herenigd met mijn volle, ongeopende en onbeschadigde koffer. Het heeft wat voeten in de aarde gehad en heel wat Leone’s gekost, maar alle herinneringen daaraan verdwenen als sneeuw voor de zon toen ik eindelijk al mijn spullen terug had. Vorige week was verder een vrij rustige week met vrij geestdodend en simpel werk. Gelukkig maken mijn collega’s heel wat goed. Amie en Sarah hebben me enorm geholpen met het terug krijgen van mijn koffer en houden ook wel van een geintje op zijn tijd. Mark, op papier mijn stagebegeleider, vertrok naar Australië en dus blijf ik nog een tijdje uitgeleend aan Amie en Barrie.

Vorige week zaterdag werd hier in Freetown het eerste Oktoberfest ooit in West Afrika gehouden. Het werd georganiseerd door de Lionheart Foundation, een Nederlandse organisatie waar één van mijn huisgenoten werkt. Zij had een aantal kaarten mee naar huis genomen en vroeg mij om er ook een paar te slijten op kantoor. Uiteindelijk ging ik de bewuste zaterdagavond daar dus heen met Ibrahim, de IT medewerker bij ons op kantoor. Wat een Oktoberfest moest voorstellen was meer een uit de hand gelopen borrel waar half expat Freetown op af kwam en waar meer van de Afrikaanse cultuur zichtbaar werd dan van de Duitse. Op iedere toegangskaart stond een nummer geprint waarmee je automatisch mee deed in een loterij aan het eind van de avond. De eerste prijs was een retourticket met Brussels Airlines vanaf Freetown naar een bestemming in Europa en terug. En jullie kunnen al wel raden wie die prijs won; ik! Nu ga ik natuurlijk nooit gebruik maken van die tickets en dus moet ik aankomende week nog even om de tafel met de directeur van Brussels Airlines in Freetown om daar een mouw aan te passen. Hopelijk mag ik een vlucht boeken voor iemand anders en van die persoon de prijs van die tickets terug krijgen. Mocht het zo zijn dat ik per se zelf gebruik moet maken van de tickets dan ga ik proberen er een retourtje binnen Europa van te maken. Vrijwilligers voor een stedentrip ergens volgend jaar mogen zich dus hier melden.

Afgelopen maandag vertrok ik dan eindelijk het binnenland van Sierra Leone in. Eerst zouden we rechtstreeks gaan, maar vrijdag hoorde ik dat we toch nog even langs kantoor moesten een aantal zaken op te halen, waaronder cheques voor onkostenvergoeding voor de week. Ik kan nu does met recht zeggen dat ik miljonair ben. In Leone's weliswaar, maar je moet ergens beginnen. Maandagochtend vertrokken we uiteindelijk pas tegen twaalven en hadden we nog een lange reis voor de boeg. Het doel was dus om organisaties die van ons een financiering voor hun project willen te bezoeken om te zien of de organisatie en, specifiek, het kantoor dat het project uit zou gaan voeren wel voldoende capaciteit heeft om dit te doen. Hiervoor kijken we naar de structuren die al bestaan zoals financieel beleid, administratie procedures, evaluatie instrumenten etc. Dit werd gedaan door drie teams, die ieder een aantal districten voor haar rekening nam. Ik werd meegestuurd met Barrie, mijn collega uit Freetown, en Jalloh, de districtcoördinator voor de noordelijke districten. Inclusief chauffeur zijn we dus de hele week met z’n vieren op pad geweest. Er zijn eigenlijk drie soorten evaluaties. Bij sommige kantoren maken we alleen even kennis met de medewerkers en stellen we een paar korte vragen. In zo’n geval doen we de uitgebreide evaluatie op het hoofdkantoor van de organisatie. De tweede vorm betreft organisaties die in de eerste ronde ook al door ons gefinancierd zijn. Een uitgebreide evaluatie is dus een aantal maanden geleden nog gebeurd. Bij die organisaties vragen we wat er veranderd of verbeterd is in hun bedrijfsvoering in het afgelopen halfjaar en stellen we eventueel nog wat vragen over het project dat ze deze keer willen gaan uitvoeren. De derde evaluatievorm is de volledige. Daarvoor hebben we een heel formulier met vragen en criteria aan de hand waarvan we beoordelen of de organisatie de aangevraagde subsidie ‘aan kan’.

Maandag reden we vanaf Freetown, via Makeni, in het midden van het land, naar Kabala. Dit is de hoofdstad van Koinadugu, één van de noordelijke districten, en niet zo gek ver van de grens met Guinea. We kwamen daar rond 7 uur aan en checkten in bij ons hotel dat jammer genoeg net op dat moment geen stromend water had. Wel sliep ik in één van de beste kamers van het hotel. De volgende dag zijn we bij een aantal organisaties langs geweest in Kabala. Na een aantal organisaties in Kabala gezien te hebben gingen we terug naar het districtkantoor van ASJP en ons op te maken voor de reis terug naar Makeni, hoofdstad van het centraal gelegen Bombali district. De auto werd nog even snel gewassen en er werd een kip aan ons reisgezelschap toegevoegd. Een levende, welteverstaan. Barrie wilde graag een lekker stukje vlees op de barbecue dit weekend, vandaar. Na een lunch van rundvlees en koeienlever begonnen we dus aan de paar uur durende reis terug naar Makeni. Onderweg hebben we nog een aantal activiteiten bezocht van projecten die ASJP op dit moment financiert, zoals trainingen voor bemiddelaars. Bij het hotel in Makeni aangekomen kreeg ik wederom de beste kamer toegewezen. Dit keer de Presdential Suite (waar volgens de drie mannen de president van Sierra Leone waarschijnlijk ook echt geslapen heeft), compleet met enorme douche met 20 douchekoppen en jacuzzifunctie. En stromend water, dit keer. De volgende dag, woensdag ondertussen, hebben we alle organisaties in Makeni zelf bezocht en donderdag zijn we naar Magburaka in het Tonolili district geweest, op ongeveer drie kwartier rijden van Makeni. Vrijdag restte ons nog één organisatie in Makeni en dit uitstapje was misschien wel het meest bijzonder van de week. Aangekomen bij het kantoor aan de rand van de stad dromden zo’n 20 kinderen om onze auto heen, ondertussen slechts één woord scanderend: Opotu. Dit is het Krio woord voor ‘blanke’. Ik had me de hele week al een aardige circusattractie gevoeld daar ik elke dag hooguit één ander blank persoon tegen kwam, maar dit sloeg wel alles. De organisatie waar we heen gingen was er één die de integratie van blinden en gehandicapten in de samenleving probeert te verbeteren. Twee van de vier mannen die de vergadering bijwoonden waren zelf blind en hadden dus weinig boodschap aan mijn huidskleur. Wel wisten ze een aantal projecten succesvol te runnen. Na dit laatste bezoek was het tijd om terug te keren naar Freetown. Mét kip en de huid van een hele koe in de achterbak en vier enorme zakken houtskool op het dak.

Het was heel leuk om een ander deel van het land te zien. Sierra Leone heeft echt prachtige natuur (denk fikse hoeveelheden metershoog gras en een enorme verscheidenheid aan (palm)bomen en struiken, af en toe doorkruist door een riviertje). Het kleurenpallet beperkt zich weliswaar tot oranje/groen (wat een NomShikaan natuurlijk überhaupt als muziek in de oren moet klinken), je raakt niet uitgekeken. Minpunten waren er uiteraard ook. Aangezien ik de voorstellen van de organisaties die we bezocht hebben niet van te voren had gelezen kon ik niet optimaal participeren in de evaluaties. Verder namen mijn drie reisgenoten niet de moeite Engels te spreken als ze het niet heel specifiek tegen mij hadden, zijn de wegen zo slecht dat ik de verschijning van een x aantal blauwe plekken nog tegemoet zie en was het eten vrij eentonig en vitamineloos.

Gisteren, na terugkomst in Freetown, was ik dan ook blij dat een verandering van spijs en gezelschap mij opwachtte. Sarah, mijn huisgenoot, nodigde me uit om met haar en Jaimy en Alan, twee Schotten, wat te gaan eten aan het strand. De onvoorspelbaarheid der dingen bleek maar weer eens toen we na een heerlijke pizza terecht kwamen in het huis van een andere vriend van Sarah waar een bont gezelschap aan mensen bij elkaar was gekomen. Met Zuid-Afrikanen, Engelsen, Sierra Leoners en twee stereotype Russen duurde het niet lang voor de alcohol over tafel en het water door de lucht vloog. Jaimy, Alan en ik waren het er alle drie over eens dat alleen al het aanschouwen van een tafereel als een watergevecht tussen twee volwassen mannen vermoeiend genoeg was.

Nu is het tijd om mijn aantekeningen van deze week uit te typen en verder te werken aan mijn scriptie.

Tot de volgende keer!