Everything I own in a brown leather bag
Door: Annewil
Blijf op de hoogte en volg AWH
15 Oktober 2013 | Sierra Leone, Freetown
Hallo allemaal!
Het heeft wat voeten in de aarde gehad, maar ik ben er! Gisteren vertrokken we om kwart voor zeven uit Renkum naar Brussel en tot de grens met België liep alles vrij soepel. Na de grens, daarentegen, hebben we bijna de hele tijd in de file gestaan. Dit resulteerde erin dat ik nog net op tijd op het vliegveld was om mezelf in te checken, maar te laat om mijn koffer in te checken. En dus stapte ik met slechts mijn handbagage op een vliegtuig naar Sierra Leone. Vandaar, everything I own in a brown leather bag. Hopelijk komt mijn koffer met de eerstvolgende vlucht, morgen dus, deze kant op. De vlucht was verliep verder prima. Het eerste gedeelte (Brussel-Dakar) zat er niemand naast me en heb ik heerlijk twee films gekeken. Het tweede stuk (Dakar-Freetown) was zelfs driekwart van het vliegtuig leeg. Tijdens deze vlucht werd ik wel even ziek, maar tegen de tijd dat het vliegtuig de landing in zette was ik weer helemaal fit om van het uitzicht over de bossen, riviertjes en mangrove te genieten.
Het vliegveld van Lungi is vrij klein. In de rij voor de paspoortcontrole kon ik nog net even het goede immigratieformulier invullen, daar degene die ik in het vliegtuig had gekregen dat van Senegal was. Na het afgeven van m’n visum, twee vingerafdrukken en een verlepte foto hoefde ik niet te wachten op mijn koffer en kon ik gelijk meelopen met de jongen die een briefje omhoog hield met ‘ASJP’ erop (ASJP is de naam van het project waar ik hier ga werken). Nadat hij een andere vrij bangig uitziende vrouw op weg had geholpen en ik een praatje had gemaakt met een locale politieagent nam hij me mee naar het verkooppunt van de tickets voor de overtocht. Lungi ligt aan de andere kant van een brede rivierdelta van Freetown, vandaar. Die verkoop van tickets werd gedaan door een hoogzwangere vrouw waar iedereen zich om verdrong. Na deze horde werd ik door de beste jongeman naar een busje verwezen dat ons al slingerend over een weggetje met kuilen dieper dan de Nederlandse drempels hoog zijn naar de taxistandplaats bracht. In het busje zaten meer mensen die dezelfde vlucht hadden genomen als ik. Zo zat ik achter een Française en een Duitser die daarvoor Frans met elkaar hadden gesproken en nu overschakelden op Spaans. Nadat ze, na aankomst bij de watertaxi standplaats ook nog een Heineken open trokken voelde ik me natuurlijk helemaal thuis. Verder was er nog een Canadese jongen die een aantal projecten van zijn NGO ging bezoeken in Sierra Leone en Ivoorkust en een stel doorgewinterde hulpverleners van middelbare leeftijd die Sierra Leone vergeleken met alle andere landen waar ze al gewerkt hadden. Tot slot heb ik nog met een Amerikaanse vrouw gesproken die hier woonde en werkte tijdens de oorlog in de jaren negentig. Nu werkte ze weer in Washington en kwam alleen naar Freetown om wat mensen te bezoeken. Ze vertelde ook over de keer dat ze van Barbados via Miami en Munchen naar Ankara was gevlogen en bij aankomst daar haar koffer kwijt was. Dus ik mocht blij zijn dat ik in ieder geval wist waar mijn koffer was.
We gingen aan boord van de speedboot en schoten met een noodvaart over het water. Als ik niet beter had geweten, dan had ik geloofd dat er twintig centimeter onder het wateroppervlak een klinkerweg was aangelegd waar onze boot om de paar seconde een aanvaring mee had. Toen we Freetown bereikten stond de volgende man met ASJP op een papiertje op mij te wachten, dit keer zelfs met mijn naam erbij. We stapten in een enorme zwarte Toyota Landrover en zochten ons een weg door de avondspits van Freetown. Dat is dus een enorme chaos. Je moet je auto gewoon ergens tussen drukken, anders kom je er nooit doorheen. Op een gegeven moment werden we zelfs geschampt door een bijna uit elkaar vallende taxi, waarna beide chauffeurs uitstapten, vijf minuten naar elkaar stonden te schreeuwen en toen, gesust door een politieagente, hun weg vervolgden.
Aangekomen in mijn straat moesten we het goede nummer vinden. Huisnummers staan hier lang niet altijd op de poorten geschreven, dus we hebben twee of drie keer gevraagd waar nummer 7 was. Toen we uiteindelijk bij het goede huis kwamen wist de jongen die open deed niet eens of dit nummer 7 was, maar na overleg met de portier bleek dat we toch echt goed zaten. We stapten uit en toen rees de vraag waar in het gebouw we moesten zijn. Toen ik de naam noemde van één van mijn huisgenoten ging er een belletje rinkelen en ik werd naar de derde verdieping gebracht. Daar werd ik binnen gelaten in mijn nieuwe huisje en nam ik afscheid van de chauffeur.
Binnen werd ik welkom geheten door Laila (half Amerikaans, half Pakistaans) en kreeg ik mijn kamer te zien. Super groot, maar naast een bed, een nachtkastje en een kast staat er niets in. Heel kaal dus. Verder heb ik mijn eigen badkamer met een wastafel, douche en wc. Het appartement is ook echt enorm en het uitzicht geweldig. Al snel kwam Erika, een ander huisgenootje uit Peru, Laila om hulp vragen bij haar bed. Ze was de hele dag ziek geweest en had uit verveling haar bed gesloopt. Met z’n drieën hebben we die weer in elkaar gezet en toen kwam ook Sarah binnen. Met haar had ik via e-mail al contact gehad over de kamer. Zij komt uit België en dus kan ik met alle drie mijn huisgenoten hun moedertaal spreken. Verder hebben we die avond nog wat spullen bij elkaar gezocht die ik nu niet hier heb omdat m’n koffer nog in Brussel staat. Daardoor heb ik al bijna alles wat ik nodig heb.
Vandaag is een nationale feestdag en dus ben ik vrij. Ik kan dus even rustig opstarten. Vanmiddag heb ik geluncht met Mark, m’n stagebegeleider. Van hem heb ik wat Leone's geleend omdat de supermarkt waar ik op de heenweg langs was gelopen niets voor me wilde wisselen. Op de terugweg dus wel even binnen gestapt om het één en ander in te slaan. Morgen is mijn eerste werkdag. Ik wordt voor één keer thuis opgehaald en naar het kantoor gebracht. Daar krijg ik ook een Sierra Leoonse SIM kaart zodat ik ook bereikbaar ben als het internet het laat afweten of de stroom uitvalt.
Dat waren mijn belevenissen tot nu toe. Later meer.
Groetjes,
Annewil
Het heeft wat voeten in de aarde gehad, maar ik ben er! Gisteren vertrokken we om kwart voor zeven uit Renkum naar Brussel en tot de grens met België liep alles vrij soepel. Na de grens, daarentegen, hebben we bijna de hele tijd in de file gestaan. Dit resulteerde erin dat ik nog net op tijd op het vliegveld was om mezelf in te checken, maar te laat om mijn koffer in te checken. En dus stapte ik met slechts mijn handbagage op een vliegtuig naar Sierra Leone. Vandaar, everything I own in a brown leather bag. Hopelijk komt mijn koffer met de eerstvolgende vlucht, morgen dus, deze kant op. De vlucht was verliep verder prima. Het eerste gedeelte (Brussel-Dakar) zat er niemand naast me en heb ik heerlijk twee films gekeken. Het tweede stuk (Dakar-Freetown) was zelfs driekwart van het vliegtuig leeg. Tijdens deze vlucht werd ik wel even ziek, maar tegen de tijd dat het vliegtuig de landing in zette was ik weer helemaal fit om van het uitzicht over de bossen, riviertjes en mangrove te genieten.
Het vliegveld van Lungi is vrij klein. In de rij voor de paspoortcontrole kon ik nog net even het goede immigratieformulier invullen, daar degene die ik in het vliegtuig had gekregen dat van Senegal was. Na het afgeven van m’n visum, twee vingerafdrukken en een verlepte foto hoefde ik niet te wachten op mijn koffer en kon ik gelijk meelopen met de jongen die een briefje omhoog hield met ‘ASJP’ erop (ASJP is de naam van het project waar ik hier ga werken). Nadat hij een andere vrij bangig uitziende vrouw op weg had geholpen en ik een praatje had gemaakt met een locale politieagent nam hij me mee naar het verkooppunt van de tickets voor de overtocht. Lungi ligt aan de andere kant van een brede rivierdelta van Freetown, vandaar. Die verkoop van tickets werd gedaan door een hoogzwangere vrouw waar iedereen zich om verdrong. Na deze horde werd ik door de beste jongeman naar een busje verwezen dat ons al slingerend over een weggetje met kuilen dieper dan de Nederlandse drempels hoog zijn naar de taxistandplaats bracht. In het busje zaten meer mensen die dezelfde vlucht hadden genomen als ik. Zo zat ik achter een Française en een Duitser die daarvoor Frans met elkaar hadden gesproken en nu overschakelden op Spaans. Nadat ze, na aankomst bij de watertaxi standplaats ook nog een Heineken open trokken voelde ik me natuurlijk helemaal thuis. Verder was er nog een Canadese jongen die een aantal projecten van zijn NGO ging bezoeken in Sierra Leone en Ivoorkust en een stel doorgewinterde hulpverleners van middelbare leeftijd die Sierra Leone vergeleken met alle andere landen waar ze al gewerkt hadden. Tot slot heb ik nog met een Amerikaanse vrouw gesproken die hier woonde en werkte tijdens de oorlog in de jaren negentig. Nu werkte ze weer in Washington en kwam alleen naar Freetown om wat mensen te bezoeken. Ze vertelde ook over de keer dat ze van Barbados via Miami en Munchen naar Ankara was gevlogen en bij aankomst daar haar koffer kwijt was. Dus ik mocht blij zijn dat ik in ieder geval wist waar mijn koffer was.
We gingen aan boord van de speedboot en schoten met een noodvaart over het water. Als ik niet beter had geweten, dan had ik geloofd dat er twintig centimeter onder het wateroppervlak een klinkerweg was aangelegd waar onze boot om de paar seconde een aanvaring mee had. Toen we Freetown bereikten stond de volgende man met ASJP op een papiertje op mij te wachten, dit keer zelfs met mijn naam erbij. We stapten in een enorme zwarte Toyota Landrover en zochten ons een weg door de avondspits van Freetown. Dat is dus een enorme chaos. Je moet je auto gewoon ergens tussen drukken, anders kom je er nooit doorheen. Op een gegeven moment werden we zelfs geschampt door een bijna uit elkaar vallende taxi, waarna beide chauffeurs uitstapten, vijf minuten naar elkaar stonden te schreeuwen en toen, gesust door een politieagente, hun weg vervolgden.
Aangekomen in mijn straat moesten we het goede nummer vinden. Huisnummers staan hier lang niet altijd op de poorten geschreven, dus we hebben twee of drie keer gevraagd waar nummer 7 was. Toen we uiteindelijk bij het goede huis kwamen wist de jongen die open deed niet eens of dit nummer 7 was, maar na overleg met de portier bleek dat we toch echt goed zaten. We stapten uit en toen rees de vraag waar in het gebouw we moesten zijn. Toen ik de naam noemde van één van mijn huisgenoten ging er een belletje rinkelen en ik werd naar de derde verdieping gebracht. Daar werd ik binnen gelaten in mijn nieuwe huisje en nam ik afscheid van de chauffeur.
Binnen werd ik welkom geheten door Laila (half Amerikaans, half Pakistaans) en kreeg ik mijn kamer te zien. Super groot, maar naast een bed, een nachtkastje en een kast staat er niets in. Heel kaal dus. Verder heb ik mijn eigen badkamer met een wastafel, douche en wc. Het appartement is ook echt enorm en het uitzicht geweldig. Al snel kwam Erika, een ander huisgenootje uit Peru, Laila om hulp vragen bij haar bed. Ze was de hele dag ziek geweest en had uit verveling haar bed gesloopt. Met z’n drieën hebben we die weer in elkaar gezet en toen kwam ook Sarah binnen. Met haar had ik via e-mail al contact gehad over de kamer. Zij komt uit België en dus kan ik met alle drie mijn huisgenoten hun moedertaal spreken. Verder hebben we die avond nog wat spullen bij elkaar gezocht die ik nu niet hier heb omdat m’n koffer nog in Brussel staat. Daardoor heb ik al bijna alles wat ik nodig heb.
Vandaag is een nationale feestdag en dus ben ik vrij. Ik kan dus even rustig opstarten. Vanmiddag heb ik geluncht met Mark, m’n stagebegeleider. Van hem heb ik wat Leone's geleend omdat de supermarkt waar ik op de heenweg langs was gelopen niets voor me wilde wisselen. Op de terugweg dus wel even binnen gestapt om het één en ander in te slaan. Morgen is mijn eerste werkdag. Ik wordt voor één keer thuis opgehaald en naar het kantoor gebracht. Daar krijg ik ook een Sierra Leoonse SIM kaart zodat ik ook bereikbaar ben als het internet het laat afweten of de stroom uitvalt.
Dat waren mijn belevenissen tot nu toe. Later meer.
Groetjes,
Annewil
-
15 Oktober 2013 - 19:33
Hennie:
Ha Annewil, tsjonge wat een verhaal. uit het goed gestructureerde nederlandse leven in situaties die enige aanpassing vergen, maar je lijkt je er goed door heen te slaan. Leven uit één tas??? Ik hoop wel dat het goed komt met de koffer. Wat fijn dat je wat talen spreekt, en zo goed kan communiceren met iedereen.
Succes morgen op de eerste werkdag, we kijken uit naar jou belevenissen.
Gr. tante hennie -
15 Oktober 2013 - 19:41
Wendi:
He nicht,
Wat leuk om je eerste stuk te lezen. Fijn dat je er bent en nu nog afwachten of je spullen er komen. Veel succes met alles en we blijven je volgen natuurlijk!
Groetjes wendi -
15 Oktober 2013 - 21:14
Marjo:
Zo wereldreiziger,
Respect hoor voor wat je allemaal doet!
Wat een belevenis al de reis daar naar toe.
Heel veel succes!
Dikke knuffel van ons! -
15 Oktober 2013 - 21:32
Mama:
Ha An,
Net je verhaal gelezen, alles bij elkaar wel een enerverende dag gehad zo. Fijn dat je even een dag had om bij te komen.Ik was trouwens wel blij dat ik te maken kreeg met Belgische mensen tijdens de story rondom je koffer, anders weet ik niet of het allemaal wel gelukt was.Het vlaamse geleuter is tenminste goed te volgen.
'k Hoop dat je donderdag je eigen spulletjes weer hebt.
Gelukkig zit je nergens echt dringend om verlegen dankzij je huisgenoten.
Veel succes morgen en pas goed op jezelf. Groeten van de hele familie.
XX Mama -
16 Oktober 2013 - 09:27
Germa:
Wauw...je bent echt in een avontuur gestort..!! Herinneringen komen weer naar boven..:)
Geniet van alle gekke dingen die op je pad komen en de mensen die je leert kennen.
Succes met alles, laat je niet gek maken..;)!
Liefs Germa -
17 Oktober 2013 - 21:29
Anneke Koopman:
Hee Annewil, wat een enerverend begin van je stage daar! Hopelijk heb je je koffer weer snel in je bezit en is het wat minder druk als je weer de weg opgaat!
Ik wens je een hele fijne, leerzame, gezellige stagetijd daar toe, hartelijke groetjes, Anneke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
