Update

Hallo allemaal!

Jullie hebben al een tijdje niets van mij gehoord, maar met het nieuws dat ik nu heb vond ik het wel weer tijd worden. Enkele weken geleden werd mij gevraagd of ik er misschien zes maanden bij aan zou willen plakken hier in Peru. Omdat het huidige kostenniveau echt te hoog is wil het hoofdkantoor in België het kantoor in Lima sluiten en het werk dat hier gedaan wordt, i.e. alle financiële administratie, overplaatsen naar één van de twee veldkantoren, Huacho in dit geval. Ik zou dan het voortouw nemen in dit verandertraject, met hulp van collega’s uit België en Guatemala. Op het moment dat mij dit gevraagd werd had ik nog twee andere balletjes in de lucht, maar uiteindelijk komt het erop neer dat hier blijven op dit moment mijn meest zekere keuze is. En dus blijf ik tot eind van het jaar in Lima om vervolgens voor drie maanden naar Huacho te verkassen, zo’n 175 km ten noorden van Lima.

Ondertussen gaat het leven hier gewoon door en het zijn juist ook de dingen die ik hier buiten mijn werk om doe die maken dat ik wel zin heb in de drie extra maanden in Lima. Zo ben ik al aardig ingeburgerd in de kerk die ik hier heb gevonden en naast de wekelijkse dienst op zondagmorgen breng ik eigenlijk ook elke zondagavond door met mensen die ik hiervan ken. Twee weken terug ben ik mee geweest naar Ventanilla, een buitenwijk van Lima, waar we bij de kinderclub van een lokale organisatie hebben geholpen met het maken en oplaten van vliegers met een stuk of 30 kinderen. Afgelopen vrijdag en zaterdag gingen we met een groep van de kerk een nacht en een dag naar Cieneguilla, een dorp net buiten Lima, waar zes mensen zich lieten dopen en waar verder tijd was voor volleybal, een kampvuur, spelletjes en andere gezelligheid. Zo beginnen mijn weekenden zich aardig op te vullen.

Naast de kerk is er ook een poëzie-clubje waar ik me bij heb aangesloten en waarmee we elke week bij elkaar komen in een cafeetje om wat te schrijven en te praten. Twee weken terug heb ik zelfs de eerste showcase-avond gehost, waar iedereen uit eigen repertoire een aantal gedichten voordroeg. Deze donderdag was het ook weer de laatste donderdag van de maand, wat normaal gesproken betekent dat de Nederlandse bar weer haar deuren opent voor een ouderwets gezellig avondje smartlappen, kroketten en Grolsch-bier. Vorige maand kwam ik daar Lydia tegen, die hier als lerares en directrice van één van de twee Nederlandse scholen werkt en ondertussen is ook zij al aardig opgenomen in ons kerkclubje. Volgens de eigenaar van bovengenoemde bar wonen er alleen al in de stad Lima zo’n 300 Nederlanders, dus zelfs met een opkomst van 10% is er op zo’n avond genoeg gezelligheid te vinden. Gisteren ging de Hollandse avond onverhoopt niet door, maar dat halen we volgende week in, met dit keer ook, zo schijnt, pepernoten.

Wat werk betreft gaat het ook goed. Mijn taken verschuiven zich langzamerhand van proces-technische zaken naar wat meer tactische en strategische zaken. We zitten nu midden in de peulencampagne en de productievolumes vallen wat tegen. Het is dus zaak om steeds goed in de gaten te houden hoe het ervoor staat, zodat we ons goed voor kunnen bereiden, vooral wat betreft de cash flow die nodig is om eventuele verliezen op te vangen. Daarnaast heb ik me veel beziggehouden met het komende mango-seizoen. De plantage is nu al volop bezig met de voorbereidingen, maar de oogst gaat in December pas beginnen. Het investeringsplan dat voor de komende jaren continuïteit in de productiviteit moet garanderen is af. Hoewel de bomen goed in bloei staan moeten we, in verband met El Niño (zoals eerder uitgelegd), voorzichtig zijn met onze volumeprojecties.

Mede door het werk en de kerk begint mijn Spaans ook lekker aan te trekken. Hier op kantoor praat ik veel met mijn collega Tammy en zij is altijd wel bereid om mij te corrigeren of iets uit te leggen. Doordat het vaak gaat om één-op-één gesprekken, waarbij het tempo dus een beetje wordt aangepast op mijn skills, pik ik hier heel veel van op. Ook met de mensen uit de kerk spreek ik voornamelijk Engels, vooral omdat het gros vrij weinig Engels spreekt. Een paar vocabulaire-lesjes in de taxi op weg naar werk zijn ook vaste prik geworden, maar mijn grammaticaboek ligt wel stof te vangen. Gelukkig heb ik nu een niveau bereikt waarop ik zinsconstructies die hier gebruikt worden op kan pikken en vervolgens ook zelf kan gaan gebruiken. Zeker met de zes maanden die ik er bij aan knoop heb ik er alle vertrouwen in dat het tegen die tijd echt op een niveau zit waarmee ik nooit meer iets voor me hoef te houden omdat ik niet weet hoe ik het moet zeggen, zelfs in de plusquamperfectum subjunctief.. ;)

Langzamerhand wordt het hier lente. Ondertussen moet ik regelmatig smeren om te zorgen dat ik niet verbrand en de komende maanden zal het hier dus een mooie balans moeten worden tussen genieten van en beschermen tegen de zon. Maar eerst mag ik weer even een weekje heerlijk Hollands herfstweer meepakken. Om een aantal praktische zaken te regelen, mijn zomergarderobe (waarvan het grootste gedeelte nog aangeschaft moet worden overigens) naar Peru te verschepen en weer even wat mensen te zien en te spreken ben ik over twee weken een voor weekje in Nederland. Donderdag 8 oktober land ik op Schiphol en donderdag 15 oktober vlieg ik weer terug.

En daarom houd ik het kort nu. Tot in Nederland of anders tot de volgende blog.

Groetjes,