Eight weeks in..

Hallo allemaal!

Het is alweer een tijdje geleden dat jullie iets van mij hoorden. Daarom nu een update. En mijn laatste blog nog eens overkijkend moet ik inderdaad erkennen dat er alweer veel is veranderd. Ongeveer een half uur nadat ik mijn laatste blog geplaatst had ging ik, op nog geen 100 meter van mijn voordeur, weer eens heel hard door mijn enkel. De Peruaanse ziekenwagens en Eerste-Hulp heb ik dus ook al mogen ervaren. Voor nog geen 5 euro werd er een Röntgen-foto gemaakt, waarna het oordeel van de arts gips luidde. Daar heb ik maar even voor gepast en na een dagje rust houden thuis ging ik ’s woensdags alweer naar kantoor. Dezelfde dag als mijn onfortuinlijke aanvaring met het benedenmaatse Peruaanse straatwerk had één van mijn collega’s een auto-ongeluk. Mijn geluk bij zijn ongeluk is dat ik tot op de dag van vandaag zijn bureau mag gebruiken. Na zijn terugkomst zal ik weer als een nomade door het kantoor moeten rondwaren.

Op dit moment bestaat het team in Lima uit vier personen (met vier werkplekken ter beschikking). Renato is de algemene manager. Hij woont ten zuiden van Lima en moet vaak in Huacho, ten noorden van Lima, zijn. Hij is dan ook zelden bij ons op kantoor. Kathy is de finance manager en mijn go-to persoon als ik een vraag heb of wil weten hoe iets werkt hier. Enrique is de boekhouder en het subject van bovengenoemd ongeluk. Hem heb ik dus slechts een paar dagen gezien aan het begin van mijn verblijf. Isaias is bezig de gehele financiële administratie van 2013 tot en met maart 2015 opnieuw in te boeken. In april is er een nieuw boekhoudprogramma in gebruik genomen en om een reden die mij nog niet helemaal duidelijk is kon deze informatie niet overgezet worden. Zolang Enrique aanwezig is neemt Isaias zijn taken ook over. Tammy is administratief medewerker en is een week voor mijn aankomst zelf ook pas begonnen. In de mango-tak van het bedrijf in het noorden van Peru zijn verder nog drie collega’s en ongeveer twaalf permanente plantagemedewerkers werkzaam en bij de peulen in Huacho een stuk of tien permanente collega’s.

Na drie-en-een-halve week in Barranco vertoefd te hebben ben ik op 11 juli naar een ander appartement verhuisd, mét wasmachine en goed internet, wat voor mij de voornaamste redenen waren om iets anders te willen. Nu woon ik in Miraflores, een moderne wijk waar je veel expats en toeristen ziet, waar altijd wel wat te doen is en waar je alles wat je nodig hebt op loopafstand vindt. De afstand naar mijn kantoor is ruim 4 kilometer en waar ik ’s ochtends altijd een taxi pak loop ik dit stuk drie tot vier keer per week ’s avonds terug. Mijn appartement deel ik met Mark, een Londenaar die hier Engels geeft op een internationale school. Onze agenda’s lopen vrij ver uiteen, dus vaak ben ik alleen thuis.

In mij vorige blog zei ik al dat er misschien nog een bezoekje aan de mango-regio in het noorden van Peru in zou zitten. Vorige week ben ik inderdaad in Piura geweest. Aaike, een Belgische collega, was voor drie weken in Peru om een investeringsplan voor de mangoplantage op te stellen. Met een achtergrond in agrotechniek en al anderhalf jaar werkzaam op het gebied van mango’s heeft ze veel verstand van de landbouw-technische kant van het verhaal. Voor het financiële plaatje vroeg ze mij om hulp. En dus vloog ik vorige week dinsdagochtend naar Piura, de hoofdstad van de gelijknamige noordelijke kustprovincie. Daar werd ik opgehaald door Aaike en Veronica, één van de drie eerdergenoemde mango-collega’s, om vervolgens naar Sullana, thuishaven van zowel Veronica als de verpakkingsplantage van de mango’s, te rijden, een uur ten noorden van Piura.

Die woensdag bezochten we de mangoplantage in Tambo Grande, op een uur rijden van zowel Sullana als Piura, en heb ik geleerd hoe een mango groeit. Aan elke boom zitten een groot aantal takken aan het einde waarvan de groene bladeren als uit een palmboom ontspruiten. In de bloeiperiode (rond deze tijd van het jaar) groeit er uit de ‘kruin’ van die tak een rood/gele bloem met honderden hele kleine groene bolletjes. In de loop van de maanden groeien deze bolletjes uit tot grote mango’s, onderweg elkaar de pas afsnijdend tot er per bloem ongeveer twee mango’s overblijven. Op de foto’s kun je als je goed kijkt de mango’s ter grootte van een speldenknop al zien zitten (die foto's volgen wellicht later, het overzetten van telefoon naar computer gaat wat traag).

In en achterop de auto van Walter, de manager van de plantage, zijn we bij bomen van verschillende leeftijden gaan kijken. Op dit moment is het gros van de bomen 24 jaar oud, maar 4, 5 en 7 jaar geleden is een deel van de bomen al vervangen. De investeringen die Aaike nu voor gaat stellen aan het managementteam omvatten onder andere het vernieuwen van nog eens ruim 20 van de 106 hectare van de plantage. Daarnaast is het irrigatiesysteem aan een opknapbeurt toe, moet er een nieuwe auto en drie hogedrukspuiten gekocht worden en staat er groot onderhoud van de snippermachine op de planning. Naast al deze kosten hebben we ook berekend hoe we verwachten de productiviteit van de plantage de komende jaren te zien groeien. Over het algemeen wisselen elke keer twee goede jaren en één slecht jaar elkaar af, maar we hopen gemiddeld genomen wel op een fikse stijging over de komende jaren.

De grootste bedreiging die op de loer ligt is hierbij de klimaatverandering. Aankomend jaar wordt El Niño voorspeld, een weersverschijnsel dat eens in de zoveel jaar opduikt voor de westkust van Zuid-Amerika en grote hoeveelheden warm zeewater uit de meer oostelijke regionen van de Stille Oceaan met zich meevoert. Hierdoor vallen er in het regenseizoen extreme buien en migreert de vispopulatie naar koudere wateren, twee effecten die de visserij en de landbouw in, onder andere, Peru danig teisteren. Door de opwarming van de aarde zijn de voorspellingen voor El Niño dit jaar nog extremer dan normaal. We calculeren dus alvast 10% oogstverlies voor de komende campagne, begin 2016, maar als El Niño echt stevig uithaalt kan dit nog wel eens veel te optimistisch zijn.

El Niño heeft echter ook zijn positieve kanten. Het warmere water gaat namelijk gepaard met warme lucht, wat zorgt voor een uitzonderlijk milde winter in Lima. Welke Peruaan ik ook spreek over het weer, allemaal geven ze aan nog nooit zulke temperaturen meegemaakt te hebben in hartje winter. Overdag is het hier zo’n 18 graden en ondanks dat ik me erop had ingesteld geen zonnestraaltje te zien tijdens mijn verblijf hier kan ik toch gemiddeld eens per week wat vitamine D meepikken. Ondanks de milde winter heb ik nog regelmatig een herfst-in-Nederland gevoel, daar de trottoirs evenmin berekend zijn op regen als de huizen gebouwd zijn op kou. Zo lag ik vandaag alweer bijna plat op straat door de gladde tegels en zit ik op dit moment, bij gebrek aan een verwarming, te koukleumen in mijn huiskamer.

In Piura was het vorige week zo’n 38 graden, dus ik heb nog wel een paar dagen zomer meegepakt, maar laten we hopen dat ik het begin van de lente hier nog zie voordat ik weer huiswaarts keer.

Mijn Word vertelt met dat ik al 1200 woorden geschreven heb. Tijd om er voor nu een eind aan te breien. Wellicht later nog niets meer over de Peruaanse cultuur en keuken. Voor nu wens ik jullie een fijne dag en duik ik mijn bed in (ik leef tenslotte 7 uur eerder dan jullie).

Groetjes,
Annewil