Bienvenida

Hallo allemaal!

Ondertussen zit ik alweer bijna twee weken in Peru. Hoog tijd voor een eerste update. Op de dag van vertrek herhaalde de geschiedenis zich op een niet al te gunstige manier. Door files in België was ik dit keer echt te laat voor mijn vlucht naar Madrid. Gelukkig viel er nog iets te regelen en kon ik een uur later dan gepland alsnog in het vliegtuig stappen. Mijn bliksembezoek aan Madrid was zeker de moeite waard. De stad staat nu dan ook op mijn lijstje voor een langer verblijf dan de 6 uur van toen. Vanuit Madrid vloog ik met twee collega’s door naar Lima.

Daar aangekomen resulteerde een miscommunicatie met mijn huisbaas in anderhalf uur op een koude stoep voor het gebouw dat nu mijn huis is. In plaats daarvan dus maar in de B&B van mijn collega’s een douche genomen en mijn spullen achtergelaten. De eerste werkdag wachtte niet. De rest van de dag bestond uit een uit de hand gelopen strategiesessie met een team van collega’s uit België, Guatemala en Peru en voor ik het wist werd ik diezelfde middag nog in een auto gezet naar Huacho, 175 kilometer ten noorden van Lima. Daar staat de loods waar in deze tijd de peulen, maar eerder in het jaar ook de mango’s verpakt worden. Huacho was dit keer slechts een tussenstop op weg naar Caraz, een weg die wij de volgende dag voortzetten.

Caraz ligt in een dal tussen de besneeuwde toppen van de Andes. Samen met het eerder genoemde team en een lokale coördinator bezochten we die middag Hualcallán, een klein bergdorpje dat alleen te bereiken is via een steile onverharde weg die met haarspeldbochten de berg op slingert. In Hualcallán werden we verwelkomd door een stuk of 10 boeren die daar, ieder op een stuk grond van slechts één of twee hectare, de peulen verbouwen die wij vervolgens exporteren naar Europa en de Verenigde Staten. Op het lunchmenu stond Pachamanca; voor ieder een stuk kip en een stuk varkensvlees dat, gewikkeld in bladeren, bereid is door deze 1,5 uur met een aantal gloeiend hete stenen onder de grond te begraven. Zo’n drie verschillende soorten aardappelen (slechts 0,1% van het totaal aantal soorten dat hier in Peru verbouwd wordt) maakten de maaltijd compleet.

Na de lunch, en met een bult op mijn hoofd van de deurpost die niet gebouwd is op bezoekers van het langste volk ter wereld, begonnen we aan een rondleiding over de peulenvelden. De ijle lucht begon mij al snel parten te spelen, maar het uitzicht maakte dit dubbel en dwars goed. Denk hierbij aan hoge bergtoppen, met diverse gewassen (zoals maïs, graan en quinoa) bebouwde terrassen, en ruïnes uit tijden van voor de Inca’s. Na de wandeling was het tijd om terug te rijden naar Caraz waar nog een vergadering op het programma stond om, met de die dag verkregen informatie, twee groeiscenario’s uit te stippelen voor de peulentak van het bedrijf.

De volgende ochtend vertrokken mijn collega’s al vroeg per auto terg naar Huacho en vanuit daar Lima. Ik bleef alleen achter in de lodge en heb de eerder genoemde groeiscenario’s verder uitgewerkt en het plaatsje Caraz verkend. Die zaterdag was het vroeg dag. Om vijf uur reden we weg bij de lodge en om goed 7 uur stapte ik in een vliegtuigje met amper 35 zitplaatsen, klaar voor de terugreis naar Lima. Het uitzicht over de (besneeuwde) toppen van de Andes en de groene dalen daartussen was fantastisch en zelfs dichter bij de kust zorgde de befaamde zeemist, die Lima de gehele winter als een witte deken afschermt van enig zonlicht, voor een mooi plaatje.

Via de B&B van mijn collega’s kwam ik die zaterdag om half 11 dan eindelijk aan bij mijn nieuwe huis. Dat huis staat in Barranco, een klein dorpje midden in de grote stad, beroemd en berucht om de koloniale architectuur, de toeristische trekpleisters, de cultuur en het nachtleven. Aan het einde, of eigenlijk het begin, van mijn straat ligt de Plaza de Armas, ook wel het ‘Park van Barranco’ genoemd, waar historie en westerse gemakken (lees: eeuwoude gebouwen en de Starbucks) in gepaste harmonie naast elkaar bestaan. Vlakbij ligt de Bajada de Baños, een smal straatje dat steil naar beneden is uitgehakt in de rotsen waarop dit deel van Lima is gebouwd. Langs diverse restaurantjes is dit dan ook de snelste weg naar de oceaan. De ‘Brug der Zuchten’, die de Bajada overspant, zou magische krachten hebben en voor eenieder die er met ingehouden adem voor het eerst overheen loopt een wens in vervulling doen gaan.

Maandag en dinsdag werden op kantoor gespendeerd en woensdag leek niet anders te worden tot een uur of drie ’s middags toen één van mijn collega's, die zelf op het punt stond in een vliegtuig terug naar België te stappen, voorstelde dat ik met drie andere collega’s nog diezelfde middag mee zou gaan naar Huacho voor een bezoek aan de verpakkingsloods. Na thuis snel mijn spullen gepakt te hebben was ik dus na een goede week al voor de tweede keer op weg Lima uit. Dat is overigens sneller getypt dan gedaan, daar het verkeer hier een nachtmerrie is. Om 6 uur ’s middags de stad proberen te verlaten is gekkenwerk en om half 12 ’s avonds was het hotelbed dan ook een welkome afwisseling van de achterbank van de auto.

De volgende dag kregen we, voorzien van witte jas, haarnetje en gedesinfecteerde handen, een rondleiding door de loods waar, in een aantal ruimtes, de temperatuur op slechts één of twee graden wordt gehouden om het product zo lang mogelijk vers te houden. De verschillende soorten peulen, snow peas en sugar snaps, zijn weer onder te verdelen in verschillende variëteiten en worden in dozen van 4,5 kilo met 120 dozen tegelijk op pallets geladen om vervolgens in een voorgekoelde container hun weg te vinden naar de haven. De rest van de ochtend gaf één van mijn collega’s, zelf onderdeel van het managementteam in België, het team in Huacho een training over holacratie, zelfsturende teams, platte organisatiestructuren en hoe je rollen en taken het beste kunt verdelen binnen een team. Voor mij een mooie gelegenheid om het team en hun functies te leren kennen.

Na afloop was het al snel tijd voor de terugreis naar Lima zodat de laatste twee Belgische collega’s hun vlucht konden halen. Waar begin deze week het gehele managementteam in Peru neergestreken was is daar nu slechts één van over; de directeur die permanent in Peru gevestigd is. Daarnaast werken er op kantoor nog twee Belgen en nu dus één Hollander. Op vrijdag heb ik dat kantoor ingewisseld voor de lokale Starbucks en de rest van het weekend heb ik vooral de omgeving van Barranco wat verkend. Zondag al een kerk gevonden waar ik waarschijnlijk de rest van mijn tijd hier wel zal blijven komen.

Vandaag, maandag, is een nationale feestdag en ben ik dus vrij. De week die voor mij ligt zal waarschijnlijk vooral gevuld zijn met Excel spreadsheets, balansen, resultatenrekeningen, en de nodige verhitte conversaties die mijn Spaanse gespreksvaardigheden weer danig op de proef zullen stellen. Voor zover ik weet dit keer geen tripjes die mij, ver weg van deze bewolkte miljoenenstad, nog enig zonnestraaltje in het verschiet stellen. Piura, een regio in het noorden van Peru waar in de zomermaanden (van januari tot maart) de mango’s worden verbouwd, staat nog wel een keer op de planning, maar voorlopig beperk ik me even tot Lima. Wellicht dat ik later deze week nog naar een nieuw appartement verhuis, maar ook daaromtrent laten de details nog even op zich wachten.

Voor nu zeg ik ‘Ciao’! (Waar dat woord in Spanje echt een no-go was, hoor je het hier om de haverklap en word ik met mijn Baskische ‘Agur’ altijd wat vreemd aangekeken. Ik hoor al uit verschillende hoeken dat ik toch echt het Spaans van Spanje spreek.)

Tot snel!